پلیمریزاسیون اتیلن توسط فلزات واسطه انتهایی (late transition metals) بر اساس فلز نیکل

چکیده فارسی کاتالیست های 2و3 بیس (2و4و6 تری متیل فنیل) بوتان دی ایمین نیکل دی بروماید (a) و 2و3 بیس (سیکلو هگزیل) بوتان دی ایمین نیکل دی بروماید (b) و 2و3 بیس (فنیل) بوتان دی ایمین نیکل دی بروماید (c) تحت شرایط کنترل شده سنتز شدند و برای پلیمریزاسیون اتیلن مورد استفاده قرار گرفتند. متیل آلومینوکسان (mao) و تری ایزوبوتیل آلومینیوم (tiba) به ترتیب به عنوان کمک کاتالیست و رباینده آلودگی مورد استفاده قرار گرفتند. هر چند که پدیده فولینگ رآکتور با افزایش فشار منومری و میزان mao به کار رفته برای پلیمریزاسیون هموژن، به طرز چشمگیری افزایش یافت، فعالیت کاتالیست های a و b با افزایش فشار منومر و افزایش نسبت مولی کمک کاتالیست به کاتالیست ([al]:[ni])، افزایش یافت. بیشترین فعالیت کاتالیست a در دمای oc 28 و کاتالیست b در دمای oc32 به دست آمد و با افزایش دما، فعالیت کاتالیست ها کاهش یافت. زمان بهینه این کاتالیست ها 16 دقیقه بود و پس از این زمان فعالیت کاهش پیدا کرد. وزن مولکولی متوسط پلیمر به دست آمده در دماهای مختلف، برای کاتالیست a به دلیل فعالیت زیادتر محاسبه شد. وزن مولکولی متوسط در دمای oc 25 و فشار منومری 2 بار، 103×284 به دست آمد اما در دمای oc 48 به مقدار 103×186 نزول پیداکرد و هم چنین با افزایش فشار وزن مولکولی افزایش یافت. درصد بلورینگی و نقطه ذوب پلیمر با افزایش فشار و هم چنین با ساپورت کردن کاتالیست بیشتر شد. پلیمریزاسیون هتروژن اتیلن توسط ساپورت کردن کاتالیست با سیلیکا (sio2) انجام شد که در نتیجه آن مورفولوژی پلیمر بهبود پیداکرد. نکته قابل توجه اینکه پدیده فولینگ رآکتور با بکار بردن سیستم کاتالیستی ساپورت شده حذف شد. اثر ساختار بر متوسط وزن مولکولی با سنتز کاتالیست c و مقایسه متوسط وزن مولکولی پلیمر بدست امده، بررسی شد و مشخص شد که هرچه ساختار کاتالیست در اطراف فلز مرکزی حجیم تر باشد، متوسط وزن ملکولی پلیمر بدست امده بیشتر خواهد بود.